In memoriam Marcel van der Pol (14-10-1958 - 13-07-2021) door Marius Gosschalk
Het
is alweer vijf maanden geleden dat mijn dierbare vriend, leermeester en
onze zeer gewaardeerde collega Marcel overleed. In onze laatste
ontmoeting was hij nog goed genoeg om ook aan mij boeken mee te geven
die hij speciaal had geselecteerd uit zijn uitgebreide collectie. Veel
verhalenboeken, want dat was wat wij deelden. Theater maken, werken met
verhalen en daarnaast ons trainerschap, waarin ik zoveel van hem heb
geleerd.
De stilte die de afgelopen vijf maanden na zijn dood leek
te zijn ingetreden roept erom hem te eren voor al wat hij heeft
achtergelaten voor al diegenen die iets kwamen leren van en bij hem.
Het
meest kenmerkende in al zijn werk komt misschien wel tot uiting in zijn
laatste boek “Wie durft te dwalen, vindt nieuwe wegen”, waarin hij zijn
gedachtengoed samenbrengt onder de noemer van Narratieve Zelfregie.
Zelf je eigen verhaal leren zien vanuit diverse perspectieven en nieuwe
wegen te vinden.
In zijn carrière, die begon als bioloog maar al
snel een weg in het begeleiden van mensen en organisaties werd, heeft
het thema van zelfstandig nadenken en andere perspectieven onderzoeken
steeds centraal gestaan. Bij de politie eerst nog als deskundige op het
gebied van milieuvraagstukken maar na een opleiding bij Wibe Veenbaas
(Phoenix) is hij als zelfstandige het pad van trainingen en coachen
opgegaan. Het werken met verhalen werd, mede onder invloed van Veenbaas,
steeds belangrijker in zijn werk. Daarnaast heeft hij zijn grote wens
om met het vertellen ook de planken op te gaan zelf gestalte gegeven;
hij werd een geziene verteller op vertelfestivals, op allerlei podia en
in diverse vertelkringen.
Bij onze eerste ontmoeting, ruim 20
jaar geleden in zijn geliefde Groningen, werd mij meteen duidelijk met
wat voor een duizendpoot ik te maken had. Daarvoor hoefde ik maar even
in zijn boekenkast(en) te kijken. Zijn enorme werklust en
vasthoudendheid maakten ook dat hij het allemaal wist te realiseren.
Docentschap aan de hogeschool, universiteit en in mediatie opleidingen,
een coaching praktijk, trainingen geven van allerlei aard, lezingen en
workshops geven op internationale creativiteitssymposia, diverse
projecten, waaronder in Zuid-Afrika via Flow & Go en …optreden als
verteller.
Dat laatste was onze verbinding. Hij wilde
geregisseerd worden voor de voorstelling ‘Jacob de leugenaar’. Jacob die
in een getto in Polen tijdens WO2, door verhalen te vertellen, de
mensen hoop bleef geven ook al waren het verzonnen nieuwsverhalen.
Het
was niet makkelijk om een man die van zelf-regie zijn centrale thema
heeft gemaakt, te regisseren. Het heeft ons dicht bij elkaar gebracht.
Maar meer nog is dat hij zo velen heeft kunnen begeleiden om de greep op
hun leven te hervinden. Hij heeft als een echte Jacob mensen hoop
kunnen geven doordat zij nieuwe perspectieven konden vinden. Zijn denken
ging snel en soms te snel waardoor hij voor sommigen te ver vooruit was
en hij ook wel eens de verbinding verloor.
Voor mij en voor ons
als Storytellers heeft hij een schat nagelaten die in de jaren die voor
ons liggen nog veel zal (gaan?) betekenen. Zeker waar het gaat om
persoonlijk leiderschap en het vinden van nieuwe wegen.
De moed en
de liefde waarmee hij in de laatste weken, samen met zijn grote liefde
Brigit, het einde van zijn leven tegemoet trad, liet zien hoezeer hij de
wijsheid die hij doorgaf ook echt leefde.
Wij missen hem zeer, maar zijn tegelijk dankbaar dat hij nu vrij is en zijn geest vrij kan dwalen naar nieuwe wegen.
Marius Gosschalk, vriend en docent Storytelling Academy.
